Bĭōn (Bĭō), ōnis, m. (Βίων),

¶ 1 philosophe satirique : Cic. Tusc. 3, 62 ||
-ōnēus, a, um, de Bion [spirituel, satirique, mordant] : Hor. Ep. 2, 2, 60

¶ 2 Bion de Soles [agronome] : Varro R. 1, 1, 8.